خلاصه از مقدمه کتاب لذت و الم اخروی از دیدگاه ابن سینا و علامه طباطبایی
لذت و الم دو عاملی هستند که به عنوان انگیزه و محرک انسان برای رسیدن به سعادت جسمانی و روحانی شناخته شده‌اند و از دیرباز اذهان حکمای اسلامی را به خود معطوف داشته‌اند. از میان حکماء، ابن سینا و علامه طباطبایی در پی آن بودند که لذت والم اخروی را به دینداران تفهیم نمایند.
دراین نوشتار بعد ازبیان کلیات و مفاهیم لذت والم اخروی از نگاه هر دو فیلسوف، به تبیین کیفیت رابطه لذت والم با سعادت وشقاوت پرداخته شده است.
در خصوص عالم برزخ ولذت والم آن، ابن سینا با استناد به قائم بودن صورت جسمیه به ماده و محال دانستن تحقق صورت و شکل و مقدار بدون ماده، عالم برزخ را قابل اثبات نمی‌داند وجایگاه نفوس بعد از مرگ را با تأکید بر عالم افلاک و عقول تبیین می‌کند. در مقابل، علامه طباطبایی معتقد است که عالم مثال یا عالم برزخ، عالمی میان عقل مجرد و موجودات مادی است که ماده ندارد، لکن بعضی لوازم ماده مقدار، شکل و عرض فعلی را داراست ونفوس انسانی در این عالم از لذت والم برزخی برخوردار است. هر دو فیلسوف قائل به معاد روحانی و جسمانی بوده وبراساس آن لذت والم اخروی را روحانی و جسمانی می‌دانند، ولی ابن سینا صرفا به بررسی فلسفی معاد روحانی پرداخته است و اثبات معاد جسمانی را به دین واگذار می کند. همچنین بیان می‌شود که بین لذت و الم اخروی با اعمال انسان رابطه عینیت برقرار است و هر دو قائل به تکوینی بودن لذت والم اخروی هستند.