خلاصه ای از مقدمه کتاب توبه
از دیرباز که آدم و حوّا علیه‌السلام از عالم وحدت به عالم کثرت هبوط و نزول اجلاس نموده که آدم صفوت الله به سرزمین سرندیب هند و حوّا به بلاد جدّه فرود آمدند، شاید بیش از هزار کتاب درباره هبوط آدم و حوّا چه از لسان گهربار ذوات معصومین علیهِ الافِ التَحیّه وَ الثَّنا و چه از زبان عرفا و علمای اخلاق و اشعار شعرا نوشته شده که هر یک معنا و مفهوم خاص خود را دارند. یک عده بر این باورند که هبوط، از نوع هبوط مقامی آدم و حوّا بوده، گروه دوم اعتقاد دارند نزول آدم و حوّا بر اثر ترک اولی و نزدیکی به میوه ممنوعه بوده (ترجمه المیزان، ج ۱، ص ۱۱۷ – ۱۹۵)، گروه سوم معتقد است که عقوبت و تنزیل ایشان بر اثر تَمرُّد و یا تناول میوه ممنوعه اعم از سیب، انگور و یا گندم نبوده، بلکه مصلحت بر این بود که بر زمین فرود آیند تا سعادت ابدی دست یابند. لذا آدم پس از تحمل چهل شبانه روز رنج و مشقّت و محرومیت از فضای نورانی و ملکوتی بهشت و متمتّع نشدن از نعمات بی‌کران حضرت حقّ بقول باباطاهر همدانی رحمت‌الله: